Συμβάσεις & Covid-19

Η αρχή της τήρησης των συμβάσεων, δηλαδή της τήρησης της υπόσχεσης που δίνει ο ένας συμβαλλόμενος στον αντισυμβαλλόμενο του, αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο όχι μόνο του νομικού μας συστήματος αλλά του νομικού μας πολιτισμού εν γένει, καθόσον σε αυτήν ενυπάρχει η κανονιστική προσδοκία των μελών της κοινωνίας για την τήρηση των συμβάσεων και αποτελεί θεμελιώδη έννοια για την ομαλή λειτουργιά της συναλλακτικής ζωής.

Τα τελευταία έτη, αρχικά με την οξυτάτη χρηματοπιστωτική κρίση και πριν προλάβει η ελληνική οικονομία να ανακάμψει από αυτήν, με την επαπειλουμένη οικονομική κρίση εξαιτίας της κρίσης Δημόσιας Υγείας από την πανδημία της γρίπης του κοροναϊού 2019-nCoV, δημιουργήθηκε μια άλλη κρίση, εκείνη της «κρίσης των συμβάσεων».

Μια κρίση η οποία εάν δεν αντιμετωπισθεί ενδέχεται να πλήξει τον ίδιο τον πυρήνα του νομικού μας πολιτισμού όπως αυτός εκφράζεται στην λειτουργιά της αστικής δημοκρατίας. Η ελληνική νομολογία, ιδίως στο πεδίο των επαγγελματικών μισθώσεων, συνάγει από τις διατάξεις ΑΚ 288 και ΑΚ 388 διαπλαστικό δικαίωμα του οφειλέτη να ζητήσει την αναπροσαρμογή ή/και λύση της σύμβασης σε περιπτώσεις μεταβολής των συνθηκών.